Kadına yönelik şiddet veya genel olarak şiddet meselesi Türkiye ve dünyanın karşılaştığı en ciddi sorunların başında gelir. Kadını, şiddete maruz kalan diğer kişi veya grupların arasında öne çıkaran başlıca iki husus şiddetin kadını sırf kadın olduğu için –cinsiyete dayalı olarak– hedef alması ve çarpıcı boyuttaki yaygınlığıdır. Dünya çapında 15 yaş ve üstü her üç kadından biri hayatlarında en az bir kez fiziksel veya cinsel şiddete maruz kalmıştır. Diğer bir ifadeyle 736 milyon insanı doğrudan mağdur eden ve tüm insanların yarısı için potansiyel tehdit oluşturan bir problemden söz edilmektedir. Söz konusu yaygınlık Türkiye için de söz konusudur.

Bu kadar geniş çaplı ve aktüel bir sorunla etkili şekilde mücadele edebilmek için çok boyutlu bir stratejiye ihtiyaç vardır. Sosyal dönüşüm, ceza hukuku ve kolluk/idari tedbirler bu stratejinin temel sütunları olmalıdır. Kadına yönelik şiddetin esas sebebinin sosyokültürel normlar olduğu dikkate alındığında sorunun nihai çözümünün de toplumsal dönüşümle sağlanacağı açıktır. Bununla birlikte yüzyıllar boyunca oluşagelmiş sosyal olguların bugünden yarına ortadan kaldırılamayacağı da bir o kadar aşikardır. İşte bu aşamada cezai tedbirler bir taraftan kadına yönelik şiddete karşı gereken hızlı reaksiyonu ve caydırıcılığı sağlayabilecek bir taraftan da toplumsal dönüşüm için teşvik edici/zorlayıcı bir rol üstlenebilecektir.

Bu analizde kadına yönelik şiddetin yaygınlığı ve sebepleri istatistikler ışığında ortaya konulurken şiddetle mücadelenin ceza hukuku ayağı son kanun teklifi bağlamında incelenmektedir. Bu çerçevede 2005’ten bu yana cinsel dokunulmazlığa ve hayata karşı suçlara ilişkin hapis cezalarında gerçekleşen değişime dikkat çekilmektedir. Ardından bahse konu yasa teklifinin getirdiği cezalarda ağırlaştırma ve takdiri indirim sebepleri ele alınmaktadır. Son olarak ise ısrarlı takip suçu (stalking) ve yasa teklifinin bu eylem için öngördüğü yeni düzenlemenin etkinliği tartışılmaktadır.

Çalışmayı incelemek için burayı tıklayın..