Batı dünyasında ırkçılık ve faşizimden beslenen populist siyaset son dönemde yükselişe geçmiş durumda.

Geçen hafta başında Alman milli takım oyuncuları Mesut Özil ve İlkay Gündoğan’ın Cumhurbaşkanı Erdoğan’a imzalı forma hediye etmeleri ve akabinde yaşanan olaylar her iki ülkede de gündemi meşgul etti.

Seçim kampanyaları siyasetçilerin popülist vaatlerde bulunma dönemidir. Seçmenin duygularına hitap etmek oy almanın etkili bir yolu olarak denenir. Ekonomiden dış politikaya birçok konu propaganda malzemesi yapılır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan dün Arena Spor Salonu'nda seçim beyannamesini açıkladı. Partisinin milletvekilli adaylarını tanıttı.

Filistinliler kendileri, kendi toprakları için direnmiyorlar sadece. İslam ümmetinin namusunu, şerefini, değerlerini savunuyorlar. Ve bunu ateşli silahlarla yapmıyorlar. Çıplak elleriyle yapıyorlar.

Milletvekilliği seçimleri açısından 24 Haziran’ın daha önceki seçimlerden farklılaşan bazı dinamikleri var. Bu dinamikler, hem seçmenler hem de partilerin aday tercihleri açısından önemli.

"Yeni Yahudi Aleyhtarlığına karşı çağrı" adı altında yayınlanan ve Avrupa'daki anti-semitizmden sadece Müslümanları sorumlu tutan bu çağrı basmakalıp bir çok önyargılarla dolu olmasının yanı sıra sakat bir mantıktan hareket ediyor. Zira bu manifesto bir ırkçılık türü olan anti semitizm ile mücadele etmek adına başka bir ırkçılık türü olan islamofobiyi kullanmakta.

Donald Trump bekleneni yaptı ve İran'la 2015 yılında imzalanan nükleer anlaşmadan geri çekildiklerini açıkladı. İmzanın mürekkebi henüz kurumamışken İsrail Suriye'de İran ve rejime ait noktalara büyük saldırılar gerçekleştirdi.

İran nükleer sorunu yeniden alevlenirken Türkiye’nin geçmiş tecrübelerden de ders çıkararak hassas bir denge politikası geliştirmesi gerekiyor.

24 Haziran seçimlerine giderken halen cumhurbaşkanı adaylarına odaklanmış durumdayız.

Aşırı akımlar, giderek güçleniyor. Irkçılık, yabancı, İslam düşmanlığı, kendisinden olmayan karşıtlık maalesef giderek artıyor.

Erdoğan, Putin ve Ruhani'nin Suriye'deki işbirliklerini genişletmeyi kararlaştırdıkları zirve Batı başkentlerinde iki kaygı yarattı:

Türkiye kamuoyu batıdan esen bu “yalan rüzgârı”na her seferinde “yeni” muamelesi yapmayı sevse de, arşivler problemin neredeyse gazeteciliğin tarihiyle yaşıt olduğuna işaret ediyor.

Türkiye ile AB arasındaki ilişki elli yılı bulan tarihi boyunca inişli çıkışlı bir seyir izlemiştir. Bu süreçte ikili ilişkileri etkileyen birçok faktör olmasına rağmen bazı konuların temel parametre olarak ön plana çıktığı görülmüştür. Özellikle Soğuk Savaş döneminde NATO üyesi Türkiye'nin Batı dünyasının güvenliğine sağladığı katkı AB ile ilişkileri belirleyen temel faktör olmuştur.

Zayıfladığı söylenen Atlantik İttifakı, "casus zehirleme" krizinde dayanışma sergiledi. Batı'nın "Rus casusları sınır dışı etme" şeklindeki ortak tepkisi Birleşik Krallığın bir diplomasi başarısına dayanıyordu. Yine de ABD'nin 60 Rus diplomatı sınır dışı ederek Avrupa ülkelerinden öne geçmesi dikkatlerden kaçmadı.

Afrin kontrol altına alındıktan sonra Türkiye'nin yeni hedefinin neresi olacağına dair bir tartışma başladı ve hala devam ediyor. Öncelikle ifade edelim ki bu tartışma bile başlı başına Türkiye'nin izlediği stratejinin sonuç alıcı tarafını ve inandırıcılığını teyit etmekte.