Kılıçdaroğlu'nun HDP'li bir ittifak oluşturabilmesi için kendi tabanını ve İYİ Parti'yi ikna edecek formül üretmesi gerekiyor. Bunun için de siyasetin merkezindeki tartışmanın Cumhur İttifakı'nın 15 Temmuz'dan sonra birleştiği yerli-milli mutabakattan uzaklaşması gerekli.

Her ne kadar Türkiye sistem tartışmasını geride bırakmış olsa da muhalefetin henüz ülke gerçekliğine tam anlamıyla adapte olduğunu söylemek zor.

Sağ-muhafazakar-dindar kesimler açısından, parçalanmanın önlenebildiği ve kapsayıcılığın genişleyebildiği dönemlerde Türkiye’yi yönetme iradesinin daha güçlü olduğu görülmektedir. Bunu kısmen başarabilen isimler arasında Adnan Menderes, Süleyman Demirel ve Turgut Özal isimleri zikredilebilse de Erdoğan liderliğindeki AK Parti kendinden önceki dönemleri aşabilmeyi başaran bir hikaye ortaya koymuştur.

Kuşkusuz bu seçimlerin dinamiği çok farklıydı. İttifaklar arasındaki ilişkiler, ittifak partileri arasındaki oy hesaplama sistemi ve seçimlerin birlikte yapılmasından kaynaklanan stratejik oy geçişleri, AK Parti’nin oylarının düşmesinde etkili olan hususlardan bazılarıydı.

Pazartesi günü Türk siyaseti açısından son yılların en gerici görüşmelerinden birisi yaşandı.

Doğrusu bu seçimlerin ana gündeminin sistem tartışması olmasıdır. Adaylar, yürütmeye dair modellerini kamuoyu ile paylaşmalılar. Neticede cumhurbaşkanı seçilen aday kararnamelerle kendi yönetim modelini belirleyecek.

Muhalefetin cumhurbaşkanı adayları HDP adayı Demirtaş'ın tahliyesini istiyor. İnce de, Karamollaoğlu da Akşener de... Hedefleri, elbette 1. turda HDP oylarından bir kısmını alarak 2'nciliği garantilemek. Seçim 2'nci tura kalırsa da bu partinin oylarını çekerek Erdoğan'ı yenebilmek. Bu yolda CHP daha hırslı. Milliyetçi tabanını rahatsız etmek istemeyen İyi Parti ise daha ürkek.

Türkiye hızla seçim maratonuna girdi. Planladıkları siyasal iletişim stratejisi etrafında önce Cumhurbaşkanı adayları tek tek manifestolarını açıkladılar, ardından partiler seçim müziklerini, sloganlarını, afişlerini ve beyannamelerini hazırladılar.

24 Haziran seçimleri yaklaştıkça partiler ve cumhurbaşkanı adayları vaatlerini ve seçim programlarını açıklamaya başladılar.

Dört benzemezin aralarındaki çıkar birlikteliğinin merkezinde Erdoğan karşıtlığı olduğu kesin. Fakat bu bir vaat değil. Bir program değil. Öfke üzerine kurgulanmış bir senaryo. Yıkımı öneriyor. Birlikte neyi yapacaklarına dair tek bir ortak önerileri yok. Mesela FETÖ ile nasıl mücadele edilecek ve bu mücadele esnasında Batılı ülkeler mevcut tutumlarında ısrar ederlerse ne yapacakları konusunda bir öneri yok.

Seçim yaklaştıkça gözler anketlere ve adayların güç analizlerine yöneliyor.

Bir 'milat' olacağında birleştiğimiz 24 Haziran seçimlerine kırk üç gün kaldı. YSK, cumhurbaşkanlığı seçimlerinde pusulada Recep Tayyip Erdoğan, Meral Akşener, Muharrem İnce, Doğu Perinçek, Temel Karamollaoğlu ve Selahattin Demirtaş'ın olacağını açıkladı.

Cumhur karşıtı ittifak salı akşamı sosyal medyada bir kampanya başlattı. Bu kampanya Cumhur karşıtı ittifakın içine düştüğü acınası hali apaçık ortaya koyuyor.

Seçimler için isimler netleştikçe tartışmaların da boyutu belirlenir hale geldi.

Türkiye’deki köklü değişimi engellemek isteyen statükocu partiler, 24 Haziran seçimlerini “köprüden önceki son çıkış” olarak görmektedir. Dolayısıyla, bu partiler tüm stratejilerini bu değişimin öncülüğünü yapan AK Parti karşıtlığı üzerine inşa etmekte ve çok tanıdık bir amaca odaklanmaktadır: Recep Tayyip Erdoğan’ı Cumhurbaşkanı seçtirmemek.

Kemal Kılıçdaroğlu cumhurbaşkanı adayı olmuyor ama asgari ücretten dış politikaya kadar her alanda vaatte bulunuyor. Yoksa seçilen cumhurbaşkanını tek adam gibi yönetmeyi mi planlıyor?

CHP’nin cumhurbaşkanı adayı hariç, seçimlerle ilgili birçok husus artık netleşti...