Türkiye'nin normalleşme sancıları hitama erdirmesinin tek yolu da sahici bir siyasetten geçiyor. Halk sekiz seçimdir bunun mesajını açık bir şekilde veriyor. Sahici olana rağbet ediyor.

Gençler kendilerini daha çok duyurmak istiyorlar. Dolayısıyla, gençlerin kendilerini daha rahat ifade edecekleri ortamlara ihtiyaç var.

2014 siyasi makasları uzunca yıllar gündemimizin ana maddeleri olacak. Bir taraftan seçilmiş Cumhurbaşkanı ve hükümet denklemi, diğer yandan ‘Paralel Yapı'nın darbe girişimi önümüzdeki yılların da başlıkları olmaya devam edecek.

2007'de cumhurbaşkanı seçtirmemek için kriz çıkaranlar, bugün kendilerinin müsebbibi olduğu yeni cumhurbaşkanı seçim sisteminde aday gösteremez hale geldiler.

HDP'nin ideolojik bir körlük yaşayarak kendi gündemini halka dayatmasının yan etkileri, kendini önümüzdeki seçimlerde hissettirmeye başlayacaktır.

Türkiye daha güçlü bir ülke olsaydı, kimse bu tür çalışmaların iç siyaset açısından önemli sonuçlar doğurabilecek birtakım gelişmelerin işareti olduğu “beklentisi” ya da “endişesine” kapılmazdı.

Türkiye normalleşme sancılarını yaşarken ortaya çıkan ve daha da görünür hale gelecek olan Kemalist sindirme sancıları bir süre daha ‘cinnet halleri' üretmeye devam edecek.

Adım atmak ya da eyleme geçmek için yeni ölümleri beklememek gerekir. Sadece madenler değil, bütün iş kollarında proaktif bir arayışla, iş koşullarını gözden geçirmek gerekir.

Cumhurbaşkanlığı seçimlerini hem iktidar hem de muhalefet açısından bir ‘yenilenme' fırsatı olarak değerlendirebilir.

Türkiye'nin demokratik gelişimi açısından son derece kritik bir rolü olan ve önemli ölçüde toplumsal taleplerle şekillenen bir yükseköğretim sistemi var.

BDP cumhurbaşkanlığı seçimlerinde alacağı tavırla, sadece seçimlerde bir aktör olmayacak, dört yıl önceki ayıbını da kısmen telafi etme şansı yakalayabilir.

Eğer bugün otoriterlik üzerinden bir siyasal rejim tartışması yapacaksak önce son 10 yılda gerçekleştirilen demokratik kazanımları masaya koyarak, bu tartışmaya başlamamız gerekir.

Erdoğan hükümetlerinin bugüne kadar kimsenin çözmeye cesaret edemediği Türkiye'nin iç sorunlarını çözme konusunda en cesur adımları, tam da otoriterleşme eleştirilerinin arttığı son birkaç yılda attığı görülmektedir.

Son yıllarda daha sık görmeye başladığımız sokak hareketleri niçin devrimci neticeler doğurmak yerine kaosu ya da statükoyu derinleştirecek bir araca dönüşüyor?

Mısır'da ortaya çıkan tablo yabancısı olduğumuz bir durum değil. Şunun şurasında yedi yıl önce benzer bir felaketin ucundan Türkiye de dönmüştü.

Sisi'nin darbesiyle statükoya dönüş umuduna yatırım yapanlar, Esed'in hangi gayri meşru yolla olursa olsun varlığını sürdürmesini eski düzen adına beklemeye devam edecekler.

YÖK'ün açıköğretimlilere karşı, -orijinaline kıyasla insaflı ama yeni- bir katsayı kararıyla karşı karşıyayız.