İnsan en çok zekâsına hakaret edilmesinden yoruluyor. Hafızasızmış gibi görülmekten. HDP de CHP de bunu yapıyor. Türke başka, Kürde başka konuşuyorlar. Dindara ayrı sekülere ayrı söylem üretiyorlar.

Pozitif bir siyaset inşa etmek adına ekonomik vaatlerini ortaya koyarlarken bile, iktidarın attığı bütün adımları mahkum ediyorlar.

1950 seçimleri Türkiye ve esasen Orta Doğu demokrasi tarihi açısından bir dönüm noktası olmuştur, zira o güne kadar TBMM'nde gerçekleşenler tek-parti rejiminin bir uzantısı işlevi olarak algılanmakta ve toplumda bir çaressizlik hissini uyandırmaktaydı.

Muhalefet elitleri, seçim sonuçlarını tartışmaya açarak, sokak muhalefeti oluşabilmesinin önünü açmaya çalışıyorlar.

Geçen seçimlerde AK Parti'ye oy veren geniş kesimleri AK Parti'den vazgeçirecek esaslı bir neden ortada yok.

Dört seneyi aşkın bir süredir Esed rejiminin sınır ihlalleri ve Reyhanlı'da olduğu gibi terör saldırılarında bile Suriye'ye girmeyen; sürekli bölgesel ve uluslararası koordinasyon çağrısı yapan Türkiye, elbet “Türkiye Suriye'ye girecek” lobisi kamuoyunu sarssın diye Suriye'ye girmeyecektir.

MHP beyannamesinde Cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesinde ciddi bir siyasal acziyet hissine düçar olan tabanını rehabilite etmeye dönük bir çerçeve ortaya koymamış olması dikkate değer bir durum.

Esed yönetimine "demokrasinin beşiği" gibi yaklaşan Türkiye'deki mezhepçi zihniyet, CHP ve aşırı sol gruplar vb. Suriyelilerin zulümden kaçmasını keyfi bir seyahat olarak addettiler.

Çıkış, solcuya, Kürde, İslamcıya baskı uygulayan "derin devlete" değil; milletin maslahatını gözeten "demokratik devlete" biatta.

CHP'li siyaset teknisyenleri AK Parti'nin topluma ve özellikle de yoksul toplum kesimlerine ulaşma teknolojilerini kopyalayarak başarı elde edeceklerini düşündüler.

Nebi Miş, üzerinden sekiz yıl geçen E-Muhtıra'nın ardından değişen Türkiye siyasal hayatını yorumladı.