Hâlâ tek bir platformda buluşamayan muhalefet, Arap Baharı sürecinde Suriye’yi Tunus ve Mısır’dan farklı kılmakta.

Ortadoğu Baharı'nın kilit ülkesi Mısır, hafta içinde ülkeyi 30 yıl boyunca demir yumrukla yöneten Mübarek'in mahkemesi ile gündeme geldi.

Arap Baharı'nın ardından Türk dış politikasının performansı gerek taktik gerekse stratejik düzeyde yakından takip edilir hale geldi. 

Libya'nın umutla baktığı örneklerden biri kendi yerel demokrasi tecrübesini yaratan, dünya ile entegre olurken bağımsız kalmayı başaran Türkiye'dir.

Seçim öncesi Tunus'taki en bariz siyasi tablo,ülkenin siyasi bölünmüşlüğüydü.Bu tablo,onlarca parti listesinin yer aldığı oy pusulalarına da yansıdı.

Batının gerilim üzerine oturttuğu İran politikası bir süre daha yeni kanıtlar ve tartışmalarla yoluna devam edecek gibi gözüküyor.

Kemalizm'in siyasetin temel belirleyeni haline sokulması, modernleşme sürecinin dinamizmini kaybetmesine yol açmıştır.

Arap Birliği'ne paralel bir şekilde Ankara da artık Esed'den değişim adımları beklemediğini, diğer bir deyişle, Esed için diplomasi treninin kaçtığını vurguladı.  

Baas rejimi, Türkiye'nin Batılı izolasyon politikalarını kırmak için yaptığı yatırımları mahvetmekle kalmadı, Suriye'yi de geri dönülmez bir noktaya götürdü.

Başbakan'ın devlet adına Dersim mağdurlarından özür dilemesiyle mesele CHP parantezinden çıkıp bütün bir Kemalist modernleşme sürecinin sorgulanmasına yol açtı.

Salih rejimini devirmek amacıyla birleşen halk, Salih’e perde arkasından ülkeyi yönetme hakkı veren yetki devri anlaşması ile devrimlerinin ellerinden çalındığına inanıyor.

Suriye ile Türkiye halkı arasındaki bağı algılayamayan bazı çevreler, Suriye’deki gelişmeleri ve Türkiye’nin bu ülkeye yönelik izlediği politikayı okumakta zorlanıyor.

Suriye rejimi, muhalefetin yürüttüğü tipik bir hak mücadelesini mezhepsel mücadeleye dönüştürmeye çalışıyor ve bunu kendisi için bir hayatta kalabilme stratejisi olarak kullanıyor.

Karşımızda, eski Türkiye'nin Kemalist imtiyazlarıyla mücadele ederek imtiyaz sahibi olan yeni Türkiye'nin neo-Kemalistleri var ve devraldıkları vesayetçi eğilimleri sürdürme eğilimi gösteriyorlar.

21 Şubat seçimleri ülkenin demokrasi ile tanışması anlamına gelmese de, Salih’in 33 yıllık iktidarının resmen sona ermesi açısından önem taşıyor.

CHP'nin, iki yıllık bir arayış sürecinden sonra, nihayet 28 Şubat'ın etkilerinden arınarak merkezsol bir partiye evrilmesi, 28 Şubat'ın son siyasal mirasının da sahneden çekilmesi anlamına gelecektir.

Öncelikle güvenlik anlayışımızı yeniden gözden geçirmek, güvenlik kurumlarında köklü reformlar yapmak gerekmektedir.