DEVLETLER, kurumlar ve kişiler de öğrenirler. Eksiklerini giderirler, iyi yapamadıkları işleri iyi, iyi yaptıklarını da daha iyi yapmanın yollarını ararlar. Yeni dönemde Türkiye'nin öğrenme faslında en önem verdiği alanlardan bir tanesinin, iletişim olduğunu gözüküyor. .

Bu raporda cumhurbaşkanı adayları ve siyasi partilerin 24 Haziran seçimleri için Türk siyasal sistemi içerisinde kamuoyunun güvenini ve desteğini almak ve bu yolla iktidar olabilmek için belirledikleri siyasal iletişim stratejileri incelenmiştir.

SETA Toplum ve Medya Araştırmaları Direktörü İsmail Çağlar Zeytin Dalı Harekâtı’nın iletişim boyutu hakkında değerlendirmede bulundu.

Can Dündar’ın Avrupa’da bir saraydan başka bir saraya koşarak; bir gazeteden başka bir gazeteye geçerek yaptığı dezenformasyon, zihinsel sömürgeleşmenin post modern versiyonudur.

Türkiye, Batı’daki kampanya ve lobi faaliyetlerine karşılık verecek şekilde dışarıdaki çalışmalarını gözden geçirmek zorunda.

Analizde, Hizbullah’ın bir yandan silahlı gücüyle Suriye’deki çatışmalara müdahil olurken diğer yandan medya araçları vasıtasıyla kamuoyunu nasıl inşa etmeye çalıştığı ortaya konulacak.

Basın özgürlüğünü "medya mensuplarının kanunlar önündeki imtiyazı" gibi görenler ya da "Türkiye'yi sıkıştırmanın bir aracı" olarak değerlendirenler aradan çekilsin. Bu tartışmayı biz sahici bir şekilde sürdürelim.

Siyasal kültürü ıskalayan kendi tabanının taleplerine sırt çeviren ve kararsızları ikna edecek kapsayıcı mesaj üretemeyen partilerin kriz yaşama ihtimalleri yüksek.

Türkiye'de 7 Haziran genel seçimleri yaklaşırken BBC'nin benzer yayınlarının devam ettiğini gösteren bir haber yayınlandı.

İsmail Çağlar, siyasal iletişim kampanyalarının tek başına sandığı değiştirmeye yetmeyeceğine dikkat çekti.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın toplum nezdindeki prestijini sınırlı bir yere indirebilmek için elden gelen ne varsa yapılmaya çalışılıyor.

Fahrettin Altun: “PKK propaganda süreçlerini sadece kendi organik medyası üzerinden değil, herhangi bir şekilde -bizim bildiğimiz kadarıyla- organik bağı olmayan, Türkiye'de 1990'larda “ana akım medya” olarak bilinen medya organlarıyla mesajlarını iletmeye başlıyor.”