AK Parti’nin mecliste 317 sandalye kazanmasının bir diğer açıdan, herhangi bir anayasa değişikliğini halk oylamasına sunmak için yeterli olan 330 sınırına ulaşamadığı anlamına geliyor.

Türkiye’de başkanlık sistemi tartışmasını gerekli kılan şartları yorumlayan Ali Aslan, siyasette otoriterlik sorunu olduğunu, sisteminin 2007’den sonra belirsizleştiğini ve milletin enerjisinin devlete akamadığını belirtti.

İç ve dış politikadaki tüm sorun alanlarını alt alta yazıp değerlendirdikten sonra dönüp dolaşıp önümüzdeki esaslı reform gündemine geliyoruz. Şartlar ne kadar zor olursa olsun, reform ajandasından gözümüzü ayırmayıp ileriye bakmak durumundayız.

Burhanettin Duran, başkanlık sisteminin nasıl bir model ile Türkiye’de uygulanması gerektiğine ilişkin düşüncelerini dile getirdi.

Rapor, 2010-2015 yılları arasında cereyan eden başkanlık sistemi tartışmalarında köşe yazarlarının başkanlık konusunu hangi argümanlar ve pozisyonlar üzerinden tartıştığını konu edinmektedir.

İster psikiyatri/psikoloji alanını, ister mimari alanı, isterse de siyasal sistemlerin karşılıklı incelenmesini ele alalım; hem evrenseli hem de yerele şartlara eş zamanlı dikkate almak zorunluluk gibi görünüyor. Bu sebeple Türkiye tipi başkanlık sistemi arayışı sahici bir mesele.

Hem başkanlık hem parlamenter sistemlerde yasama erki, hükûmetin ihtiyacı olan finansal kaynakları aktarmadığında siyasal sistem içerisinde bir kriz veya tıkanıklık kaçınılmaz hale gelebilmektedir.

Yeni anayasa çalışmaları ve Başkanlık Sistemi üzerine değerlendirmelerde bulunan Fahrettin Altun: “Başkanlık Sistemi’nin en önemli avantajı, kuvvetler ayrılığına en yakın hükümet sistemi modeli olmasıdır.”

Bizim açımızdan başkanlık sistemine muhtemel bir geçişin ekonomideki yansımaları, en çok entegre bir sanayi-teknoloji politikaları setinin ve eğitim-insan kaynakları stratejisinin oluşturulması bağlamında tartışılmalı.

Nebi Miş, parlamentarizm vesayetçi bir yapı üreterek Türkiye’de siyasal alanın kırılganlaşmasına ve etkisizleşmesine neden olduğunu belirtti.

1 Kasım seçimlerinin açık sonuçlarına rağmen Türkiye'nin geleceği üzerindeki mücadele gittikçe demokratik olgunluk çerçevesinin dışına taşıyor. Türkiye'nin ortak menfaatlerini tanımlamada muhalefet sıklıkla ideolojik şerhler koyuyor.

Muhalefet dış politikadaki ‘bataklık’ söyleminden, yeni anayasa ve başkanlık sistemi tartışmalarındaki ‘sultanlık’, ‘otoriterleşme’ söyleminden daha derinlikli ve geniş perspektifli yeni politikalar, teklifler ve projeler üretebilmelidir.

AK Parti TBMM çatısı altında, iyi niyetle CHP'ye merkez partisi muamelesi yapıyor. Oysa ne Kılıçdaroğlu, ne CHP bunu hak ediyor.

Başkanlık sistemi tartışmalarını yürütürken, siyasal kültürün demokratik ve istikrarlı bir yapıyı ortaya çıkarabilecek yönüne yoğunlaşmalıyız.

Önümüzdeki süreçte “Nasıl bir toplum? Nasıl bir başkanlık? ve Başkanlık nasıl savunulmalı?” sorularının giderek daha iç içe geçeceğini beklemek gerekir.

Başkanlık sisteminin, federatif yapıyı da yanında getireceğine yönelik yaklaşımları “indirgemeci” olarak tanımlayan Fahrettin Altun, “‘Üniter devlet yapısı, başkanlık gelirse çöker’ gibi bir mit üretiliyor. Bunlar üzerinden tartışma kilitlenmeye çalışılıyor.” dedi.